Ferme des Tommelles is een naam die mijn hart sneller doet kloppen. Niet zozeer vanwege het natuurschoon, want dat is hier niet zo opvallend, maar meer vanwege de sessie die ik daar heb gehad. Het is sowieso al vrij extreem om ergens op een betaalwater een record te verbreken… het is nog veel extremer om dit tweemaal te doen in een sessie van twee nachten! Dit is mij namelijk hier overkomen, vandaar de toename van mijn hartslag bij het horen van de naam.
Ik twijfelde tegen het einde van het seizoen of ik wel genoeg beeldmateriaal zou hebben voor mijn nieuwe dvd “Betaalwater in Frankrijk” deel II. Ferme des Tommelles zou het laatste item moeten vormen. De eerder gefilmde wateren Etang du Marcusan en Vallee Lake leverden nu niet echt spectaculair beeldmateriaal op. Ik moest dus op Tommelles wel een goede sessie hebben om deel II net zo interessant te kunnen maken als deel I. Het meer waar ik mijn sessie zou gaan houden op Ferme des Tommelles was Etang Marraines. Dit gegraven meer van circa tien hectare, met een zandbodem en twee eilandjes, behoort niet echt tot de mooiste meren van Frankrijk waar ik geweest ben, maar met de visserij is er niets mis. Het kaperbestand met een natuurlijke reproductie wordt geschat op 2000 exemplaren, waarvan veel 20- en 30-ponders en er zwemmen ook enkele steuren rond tot wel 80 pond. Door het dichte bestand heeft iedereen een goede kans om een knappe vis te vangen. Gelukkig zou dit een sessie voor mij worden die de nieuwe dvd meer dan goed zou maken….
Ik zat op Marraines rechts achterin tegen het eiland(je) aan. 
Wij kwamen omstreeks 13.00 uur aan. De rit van 570 km was zwaar gevallen� Een enorme file en een felle zon geselden ons de laatste 60 km. Eenmaal aangekomen was het wachten op de eigenaresse van Ferme des Tommelles, Francine. Ondertussen konden we de omgeving even verkennen. Het viel mij op dat nagenoeg elk huisje aan het water Tommelles bezet was door Engelse vissers. Het meer Marraines heeft (gelukkig) geen huisjes aan de waterkant staan. Hier trof ik wat Belgische en Franse vissers aan. Tot mijn verbazing herkende een Belgische visser mij van mijn dvd deel I (hij had een officieel exemplaar;-) Hij vertelde me dat hij de afgelopen week 11 karpers had gevangen en twee steuren. Zijn zwaarste karper was 34 pond. Op zich was dit voor mij best wel goed nieuws. De afgelopen week was er dus wel degelijk actie geweest op het water. Toen Francine eenmaal was gearriveerd, liet zij mij stek 8 en 9 zien. Ik mocht beide stekken bevissen. De tent neerzetten was enigszins problematisch op deze stekken. Het enige rechte stuk grond was namelijk op het 15 meter hoger gelegen deel van de stek! Ik had ondertussen mijn afstandbediening op de Delkim’s aangesloten, dus dit hoefde geen onoverkomelijk probleem te zijn! Gewoon een schuin stukje van 15 meter naar beneden over het gras rennen tijdens een run (midden in de nacht), dat kan toch nooit echt gevaarlijk zijn Ik begon, zoals gewoonlijk, de sessie met een bodem- en diepteonderzoek met mijn voerboot. Al snel lokaliseerde ik een mooi talud, niet ver van het eiland vandaan. De diepte ging van 2.30 m naar 1.20 m en weer terug naar 2.30 m. Dat was dus een mooie plaats voor hengel één. Hengel twee zou diep achterin gaan tegen het rustreservaat aan op een vlak stuk van 2.00 m. Hengel drie ging links van het eiland op een ondiep gedeelte (net even 1.00 m) en hengel vier legde ik op een talud rechts achter het eiland. De indelingen waren gemaakt! Nu de tactiek nog even doornemen. De bodem was niet echt modderig dus mijn favoriete inline montage zou ik hier prima kunnen gebruiken. Gewoon 70 gram inline met een Kryston onderlijn en een haakmaatje zes op een 15 mm Challenge boilie. Alleen voor mijn vierde hengel hanteerde ik een andere techniek. Wel een 70 gram inline montage, maar een haakmaat vier met grote hair voor een 33 mm vispellet. Dit met het oog op het creëren van een kans op een mooie steur. De hengels lagen op plaats van bestemming en het feestje kon beginnen. De temperatuur daalde gelukkig iets. Terwijl ik door mijn verrekijker over het water tuurde, gilde plotsklaps mijn derde hengel om actie. Na het aanslaan hoorde ik het water in de verte kolken. Ik viste hier op een ondiep gedeelte, dus dit kun je dan verwachten. De karper voelde niet zwaar aan, maar was zeker in staat om mijn Shimano slipsysteem even goed op de proef te stellen… Eveline schepte vakkundig de vis en na de weging, net even 20 pond, zette ik de karper snel terug. Net even 20 pond…
Ik probeer zo veel mogelijk een karper binnen twee minuten weer zijn vrijheid terug te geven, hetgeen uiteraard niet lukt als ik een paar foto’s wil hebben van de vangst. Dat was even een mooi begin! En het leuke was dat het nog midden op de dag was ook! Goed filmmateriaal dus. Nog geen echte grote, maar wie weet… Het weer betrok enigszins, maar de aanbeten bleven in een regelmatig tempo doorgaan. Ik twijfelde even of ik mijn hengels eruit zou halen met een naderend onweer in het verschiet! Gelukkig deed ik dit nog even niet! Op het moment dat ik naar mijn hengels liep toen het stevig begon te druppelen, werd mijn waker strak tegen de hengel getrokken! Van 0 tot 100 binnen drie seconden! Voordat ik mijn hengel uit de rodpod kon pakken, gierde mijn slip het uit. Op het moment van aanslaan voelde ik al contact met een behoorlijke knoeperd! Naar mate de dril vorderde ging het harder regenen! Sterker nog, het dreigende gerommel nam in volume toe. Eveline was de dril nog steeds aan het filmen en begon hem een beetje te knijpen. Zij sprak de nu al legendarische woorden: Alex, het wordt te link hoor! Op hetzelfde moment dat zij deze woorden uitsprak, gingen de hemelsluizen helemaal open, hetgeen gepaard ging met een lichtflits, gevolgd door een denderende donderslag. Ik dacht het is nu of nooit. Je moet soms een gokje wagen. Achteraf ben ik door velen nog eens op het gevaar gewezen van onweer langs de waterkant met een carbonhengel in de hand. Ik zette de dril onverschrokken voort en enkele collega-vissers kwamen mij in de stromende regen te hulp om me te helpen met scheppen. Op zich is dit natuurlijk wel aardig maar een vreemde je vis laten scheppen is toch altijd even listig uitgerekend ook deze keer. Degenen die het tweede deel van Betaalwater in Frankrijk hebben gezien, weten precies wat ik bedoel! Toen ik de vis voor het eerst zag wist ik al dat deze de magische 40 ponds-grens wel eens zou kunnen halen… oftewel ik zou zomaar in de buurt van het record kunnen komen van 42 pond! Nadat de Fransman tot tweemaal toe had mis geschept, terwijl Eveline nog steeds stond te filmen, lukte het hem gelukkig wel om de derde keer goed te scheppen. Snel liep ik naar mijn weegklok..de wegzak eraan en mijn ogen rolden uit mijn kassen om te kijken of ik over die 42 pond heen was gegaan. Francine was ondertussen ook gearriveerd. Met vier collega-vissers en de eigenaresse als getuigen, werd ik gefeliciteerd met 44 pond! De spiegel was schitterend gebouwd. Snel wat foto’s maken en dan
“Het (eerste “record” van Tommelles weer terugzetten.
Tjonge jonge, wat was ik blij. Schitterende opnames en een record! Ik plaagde Eveline nog even met de suggestie om weer mijn hengels in te gooien! Geheel voldaan wachtte ik de onweersbui af en legde daarna mijn hengels weer op scherp. Ik lag nog geen vijf minuten of ik had alweer een run. Een mooi gestroomlijnde schub viel mij ten deel terwijl ik met de vis richting mijn onthakingsmat liep, ging zowaar mijn andere hengel weer af! Wat een sessie. Ik zag dat de Fransman stond te kijken op bescheiden afstand ik gebaarde naar hem dat hij de run mocht verzilveren. Zonder te aarzelen liep de Fransman naar mijn hengel en ving een mooie 27 ponds spiegel. Het was nota bene, in twee dagen, zijn eerste vis! Ik stelde de man voor om even een foto te maken. Hij had tenslotte “mijn” vis gevangen. De runs bleven gewoon doorgaan. Ik had het enorm naar mijn zin. Veel mooie vissen en goed beeldmateriaal voor deel II. Ik kon niet meer wensen…… toch? De daaropvolgende nacht zal ik nooit vergeten. Ik kon de slaap niet vatten en besloot om naar beneden te lopen met mijn dvd-speler in mijn hand. Ik had er een dvd’tje ingedaan van de film “The Flinstones”, met John Goodman, en ging er echt helemaal voor zitten. Terwijl ik de capriolen volgde van Fred Flinstone hoorde ik mijn molen tikken…. ik keek naar mijn hengel en zag dat ook mijn top in een boog stond. Ik liep naar mijn hengel en begreep even niet waarom mijn Delkim geen geluid maakte Toen zag ik het! Ik had mijn lijn nota bene naast de Delkim laten liggen na het strak draaien (ik doe dit altijd als ik mijn wakers aan het stellen ben, maar ja je moet natuurlijk wel je lijn even terugleggen in je beetmelder…)! Ik twijfelde geen moment verder en besloot om aan te slaan …Kaboem alsof je op een rots sloeg. Het logge gewicht begon te zwemmen en de lijn deerde hem niet. Hij bleef als een stoomboot zijn weg vervolgen. De karper ontwikkelde een eenparige snelheid. Deze snelheid hield hij ruim drie minuten vol! Toen draaide de karper zich om en zwom zowaar terug richting het eiland. Er waren weinig obstakels die eventuele schade zouden kunnen brengen aan de dril. De karper voelde echt groot aan. Ik herken ondertussen zo’n dril de grote karpers gebruiken echt hun gewicht tijdens de dril. De wat kleinere karpers proberen de dril vaak te winnen met explosies van snelheid. In het maanlicht, het was inmiddels al 03.30 uur, zag ik een geweldige schubkarper schitteren� Mijn adem stokte en ik realiseerde me dat het wel eens een nieuw record zou kunnen worden! Wederom! Eveline was ondertussen uit de tent gekomen en aanschouwde de spectaculaire schouwspel. Grote karpers raken haast nooit in de stress tijdens een dril. Alles ziet er altijd heel gecontroleerd uit wat ze doen. Na ruim 30 minuten begon de karper toe te geven en langzaam maar zeker begaf hij zich richting schepnet. Ditmaal geen onzekere Fransman, maar mijn vertrouwde maatje Eveline. Zij schepte de enorme schub in eenmaal goed. Ik nam het schepnet over en tilde de vis uit het water…. Ik twijfelde geen moment en realiseerde me al dat ik het record hier voor de tweede keer had verbroken! Ik liep met enige moeite tegen de steile graswand op naar boven om te wegen. Mijn Weegklok stopte bij
52 pond! Tjeemig, 52 pond…. ik kneep mezelf even om te kijken of ik wel echt wakker was! Ik besloot om de karper voor twee uurtjes op diep water te zakken zodat ik de fotosessie nog op dvd zou kunnen vastleggen. Francine was wederom op de hoogte gebracht van de vis en kwam vroeg in de ochtend ook even een kijkje nemen tijdens de fotosessie. Zij bekeek de vis en constateerde dat deze vis haar totaal onbekend was! Enigszins begreep ik het wel. De onderbek van deze karper was nagenoeg weg waardoor het inhaken inderdaad een groot probleem zou kunnen zijn voor de vissers. Mijn haakmaatje zes schoot ook los in het schepnet! Hoe bedoel je enig fortuin� Aangezien deze vis onbekend was, mocht ik als eerste visser een naam verzinnen voor de vis! Ik besloot de vis “Fred Flinstone” te noemen! Niet moeders mooiste… maar het gewicht maakte veel goed! Zo niet alles!
